Laden ...Een groot deel van alle zorgprofessionals huilt wel eens op het werk.
Werken in de gezondheidszorg is niet voor iedereen weggelegd. Je moet wel van mensen houden om voor ze te kunnen zorgen. Dat de situatie waarin een patiënt zich bevindt je daardoor soms raakt, is dan ook niet gek. Maar mogen zorgmedewerkers wel huilen? Is het erg als je je emotie niet meer onder controle hebt? Er lijkt niet langer een taboe te rusten op het tonen van emoties door zorgprofessionals. Een recent verschenen foto van een arts die huilend in elkaar zakt voor het ziekenhuis ging viral door een post op het forum van www.reddit.com. Hij had zojuist een 19-jarige man verloren. De foto verspreidde zich razendsnel over het internet en leidde wereldwijde tot discussie over dit onderwerp. Een discussie onder professionals maar zeker ook in de maatschappij.
Bij elkaar uithuilen
Daar waar het heel normaal is dat we (met name in de Acute Zorg) dagelijks geconfronteerd worden met de dood en ernstige invaliditeit helpt een (beschermende) ‘professionele afstand’ ons om scherp te blijven in ons oordeel en onze medische zorg. Maar wat doen we daarna? Hoe raken we die emotionele ballast kwijt? Hebben we een uitlaatklep, praten we hierover met elkaar? Of moeten we het maar gewoon vergeten en weer doorgaan waar we gebleven waren? Een deel van onze patiëntencontacten kan op een of andere manier traumatisch verlopen. Maar professionele nazorg is niet vanzelfsprekend. Er lijkt echter een verandering aanstaande. Zo is het inmiddels normaal dat we een reanimatie evalueren met het hele team, dat we elkaar feedback geven op ons handelen zowel positief als negatief, waarom dan niet ook gewoon even bij elkaar uithuilen?
Leren van verpleegkundigen
Ik denk dat wij als medisch specialisten veel kunnen leren van onze verpleegkundige collega’s. Tranen bij een verpleegkundige helpen je te relativeren, helpen je te realiseren waar we ook al weer mee bezig zijn. Helpen ons verder te kijken dan alleen die patiënt met nummer… Helpen ons onthouden dat datgene dat we emotieloos lijken te doen niet vanzelfsprekend is. Persoonlijk huil ik eigenlijk nooit, al zou ik dat wel eens willen. Verder dan een brok in de keel kom ik eigenlijk niet. Dat betekent niet dat ik me niet kan verplaatsen in die situatie. Als jonge intensivist met een relatief korte loopbaan heb ik al legio voorbeelden van situaties waarbij alleen het verhaal over de situatie al tot tranen leidt bij niet medisch geschoolde vrienden of mijn familie.
Bart Ramakers is internist/intensivist in Ziekenhuis Bernhoven in Uden
Bron : Venticare