Laden ...De helft van de vrouwelijke artsen en een kwart van de mannelijke artsen heeft het afgelopen jaar minstens een keer gehuild op het werk, blijkt uit onderzoek dat in Medisch Contact staat.
Marlous Steeghs (37) werkt als SEH arts op de spoedeisende hulp. “Tijdens de reanimatie van het driejarige meisje had iedereen tranen in zijn ogen”.
“Het zijn gewone personen die op de spoedeisende hulp komen. Iedereen kan iets onverwachts overkomen. Een kind dat plots overlijdt en bij ons gebracht wordt voor reanimatie. Sommige dingen grijpen je aan en dan kan het zijn dat het je te veel wordt. Zo werd er een keer een kindje binnengebracht van drie die op de bodem van het zwembad terecht was gekomen en die gereanimeerd moest worden. De ouders stonden erbij te schreeuwen ‘breng haar terug’.
Je zag dat iedereen die bezig was met die reanimatie tranen had in zijn ogen. Je weet dat je haar niet meer kunt redden. Toen heb ik me later even terug getrokken op een kantoortje om te huilen. Ik was op dat moment als arts hoofd van het team. Dan vind ik niet dat ik kan huilen waar iedereen bij is, maar ik werd wel lief opgevangen door mijn collega’s na afloop.”
Wrak
“Toch maak je in de loop der jaren zo veel ellende mee dat je immuun wordt, hoe stom dat ook klinkt. Je ziet tussen de tien en dertig mensen elke dag, het kan niet zo zijn dat je aan het einde van iedere werkdag een wrak bent. Je ziet wel co-assistenten die zich alles erg aantrekken. Die gaan dan meestal in een tak werken waar wat minder dood en ellende is. Maar het hoort bij het vak. Mensen worden soms bewusteloos binnengebracht. Pas als er familie binnenkomt, krijgt iemand een naam. Zodra iemand een naam krijgt, wordt het al anders.”
“Sinds ik moeder ben ben ik wel iets gevoeliger voor de gevallen waarin kinderen betrokken zijn. Zo heb ik het zwaar gehad met een kindje van zeven maanden dat binnen werd gebracht na wiegendood, dan probeer je het nog tot leven te wekken. Toen stond het hele team te huilen. Tot en met de receptionistes en verpleegkundigen aan toe. Toe heb ik me ook even teruggetrokken ja. Nu ben ik zwanger van de tweede, dan zitten de waterlanders ook wat hoger.”
Verbijten
“Toch is dit echt een mannenwereld. Huilen is een teken van zwakte. Wat mij opviel in het onderzoek is dat ook chirurgen wel eens een traantje wegpinken. De snijdende arts wordt traditiegetrouw gezien als hard. Dit laat zien dat ze ook menselijk zijn. Je ziet in ons vak dat verpleegkundigen makkelijker huilen. Die praten ook onderling over gevallen. Artsen lopen even weg. Die verbijten vaak hun verdriet.”